غزل

گر چه دنیا  آبرویم  را  هزاران بار ریخت

بارها روی  لبم ،  لبخند  معنی دار  ریخت

¤¤

تا زلیخا هرزه گی را  یوسفی  تاوان دهد

خشت  خشت  آبروی  قصر پوتیفار  ریخت

¤¤

حتم  دارم  باز ، سهم  حیله ی روباه  شد

زاغک قصه  پنیری را که از منقار ریخت

¤¤

آه ··· شاید که خدا یک شب به نیشابور رفت

هفت شهر عشق  را  در دفتر  عطار ریخت

¤¤

"دست" و "پا" زد هر چه شیطان محض بد گویی ی تو

همچنان  عشق  از  "زبان"  میثم  تمار  ریخت

¤¤

"نوشدارویی و بعد از مرگ" می آیی به دست

"شهریار" تو  به  کام عشق زهر مار ریخت

¤¤

شاهنامه آخرش خوش نیست ، وقتی این چنین

شانه ی مردانگی هایم  "تهمتن" وار  ریخت

¤¤

آجر آجر بر سرم  آوار  شد ، تا  طرحی از-

خنده های  آجری رنگ  تو  را معمار  ریخت

¤¤¤

¤¤¤

دیگر از سوزش چگونه در امان دارم ؛ بگو

شعرهایی که ، بر آن  خاکستر سیگار ریخت

<><>

تهمتن غلامی